“Wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant,” schreef de Nederlandse poëet J.C. Bloem in 1945.
Landschappen die verdwijnen…
En daarin vind ik de uitdaging om juist in grote heldere schilderijen; kleine natuurlijke scènes te creëren. De natuur in de schilderijen is geïdealiseerd en gestileerd naar het utopische. En maak ik gebruik van een helder nijgend naar een ‘kinderhandschrift’ om deze op het doek te zetten.
Voor elk werk gebruik ik slechts enkele kleuren en een aan aantal kwast streken.
Het schilderen met perslucht, een voorstelling zichtbaar maken door verf juist weg te halen. De handeling van het wegblazen van verf.
Het is voor mij die combinatie met deze techniek (die ik mij eigen heb gemaakt) die in elk werk maakt dat er een ‘natuurlijke’ spanning ontstaat, een vervreemding van wat oog waarschijnlijk lijkt op een verbeelding van de natuur.
In mijn werk zijn de vormen van objecten net zo belangrijk als de negatieve ruimte hiertussen. De doeken zijn open en geeft ons grote, bijna lege ruimtes om te bekijken en te aanschouwen.
Bart Bruijn, Utrecht 2018
‘’ De paradijselijke bloemen hebben een grote aantrekkingskracht maar lijken tegelijkertijd een alarmerend giftig karakter te hebben.’’ Lieven Hendriks
‘’De ruimte die de natuur ons gaf, leeft voort in zijn werken.’’ Michiel Westbeek
Bart Bruijn 